2012/05

Wykładowczyni pisząca wiersze i powieści, krytyczka literatury i redaktorka „Pograniczy”, profesorka-feministka. Hanna Serkowska określiła jej książki badawcze jako „poetycką eseistykę”, a Jerzy Smulski zwrócił uwagę na „uwodzicielski urok naukowego pisania Ingi Iwasiów”. Napisała książkę o prozie Włodzimierza Odojewskiego, kolejną poświęciła twórczości Leopolda Tyrmanda, przekraczając zakreślone przez studia kobiece granice i próbując nie tylko zreinterpretować prozę pisaną przez mężczyzn, ale także ocalić ją dla siebie, korzystając przy tym z narzędzi krytyki feministycznej. Takie podejście sprawiło, że piszący o jej metodzie stawiają jej projekty w jednym rzędzie z pracami Kate Millett czy Lucy Irigaray.
Zgodnie z feministycznymi postulatami Inga Iwasiów przekracza nieustannie granice dyskursu akademickiego, wskazując na kategorię lokalności, zaborczość głównego nurtu oraz pułapki autorytetu. Tak zakrojony projekt naukowo-rewolucyjny współtworzy myślenie o przebudowie humanistyki i uniwersyteckiej dydaktyki, a także przenika jej utwory literackie, w których spotkać można postaci wykładowczyń oraz studentek i studentów. To wszystko sprawia, że lektura książek Iwasiów jest wymagająca i pełna czytelniczych epifanii, na tych, którzy dadzą się uwieść, czeka droga pełna przygód i intelektualnych zwrotów akcji.
W poetyckim tomie Miłość autorka konsekwentnie unika rozróżnień rodzajowych, igrając z czytelniczymi przyzwyczajeniami, w zbiorze Miasto-ja-miasto bohaterem jest nie tylko Szczecin, ale także praca badaczki i redaktorki. Opowiadania Smaki i dotyki przyniosły m.in. opowieści o wojnie i nowym porządku w post-Jugosławii, o miłości lesbijskiej czy opowiadanie Kobieta z kotletem. Brednia paraakademicka, której bohaterką jest 17-letnia Anna przynosząca mielone strajkującym robotnikom. W powieści Bambino Iwasiów opowiedziała o powojennych losach Kresowiaków przesiedlonych do Szczecina, tym samym powieść ta to nie tyle saga rodzinna, co przede wszystkim opowieść o najnowszej historii Polski, obejmująca losy protagonistek i protagonistów od dwudziestolecia międzywojennego aż po stan wojenny. Autorka opowiedziała o okresie PRL-u bez uciekania się do groteski lub korzystania z poetyki lustracyjnej. Ku słońcu to w pewnym stopniu kontynuacja Bambino, spotkamy tu tych samych protagonistów i dowiemy się, co przydarzyło im się po transformacji ustrojowej. Jednak oprócz przyglądania się opozycyjnemu podziemiu i byłym pracownikom bezpieki, powieść ta jest także powieścią uniwersytecką, czyli fabuła dotyczy życia uczelni, relacji wykładowczyń i studentek/studentów, bardzo łatwo można więc ulec pokusie, by czytać ją jak powieść z kluczem.

Inga Iwasiów jest także promotorką feministek i to nie tylko tych, które pisały u niej prace magisterskie i doktorskie, ale wszystkich których zafascynowały jej teksty, które zaczęły swoją przygodę z feminizmem od lektury przewrotnej i pełnej ironii książki-wykładu Gender dla średnio zaawansowanych lub np. od Rewindykacje. Kobieta czytająca dzisiaj. Jej popularność można łatwo zbadać, czytając feministyczne książki pisane w Polsce – wystarczy zerknąć do bibliografii lub do indeksu nazwisk. Iwasiów wspiera też adeptki krytyki feministycznej publikując recenzje z ich niskonakładowych książek, a także znajdując w swoich pracach miejsce dla wypowiedzi studentek. Jej naukowa działalność przyczyniła się do włączenia w obręb teorii literatury krytyki feministycznej, a jej akademicka aktywność uprawomocniła jej istnienie w literaturoznawstwie.

Agnieszka Gajewska

Norwid – romantyk kosmosu… w swojej poezji pełnej muzyki zawarł głębię człowieka: człowieka pięknego i człowieka pełnego brzydoty… co dziś stanowi fundament? sztuczne piękno bez żadnej wartości? czy może poruszająca prawda zmęczonych, brzydkich, przewrażliwionych oczu? gdyby się chwilę zastanowić? pozwolić sobie na duchowe poruszenie? a wszystko to przepełnione mistrzowskim poczuciem humoru Norwida, który nie oszczędzał żadnej nieprawdy… muzyka Grzegorza Kwietnia – gitarzysty zespołu Magmen, pełna bluesowych anegdot, daje poezji Norwida mnóstwo przestrzeni… akompaniament Piotra Proniuka, pełen improwizacji, pozwala bez wstydu wspólnie z Norwidem próbować nazwać absurd naszego istnienia… a także ogromny profesjonalizm Michała i Wojtka… i muzyka Czesława Niemena napisana do kilku wspaniałych wierszy Norwida… i przede wszystkim – prawdziwy, pełen emocji, niepowtarzalny głos Natalii Sikory. zapraszamy na opowieść o nas samych… szczerą opowieść. zapraszamy na bal przebierańców. bez masek, świecidełek, strojów… usiądźmy przed zwierciadłem zapytajmy – co w świecie najcudowniejsze…

“Absurdustra – próba Norwida” to przede wszystkim poezja Cypriana Kamila Norwida, która była i wciąż jest aktualna w tym pełnym absurdu życiu. Poezja Norwida nie jest trudna, nie jest pogrążona w smutku (jak to się utarło o niej mówić) – jest wymagająca i to chyba najtrafniejszy epitet opisujący materię tej płyty. O Norwidzie w wykonaniu Sikora Proniuk Duo można powiedzieć tyle: szczere, rzetelne, bezkompromisowe, chwilami również bezlitosne, ale przede wszystkim liryczne i pełne emocji. Taki był zamysł. Kilka utworów w tym materiale to kompozycje Czesława Niemena, bez których opowieść “Absurdustra” nie byłaby pełna. Większość muzyki skomponował Grzegorz Kwiecień; kilka utworów jest autorstwa Natalii Sikory i Piotra Proniuka. Na płycie grają fantastyczni muzycy, których profesjonalizm i zaangażowanie nadały utworom – granym dotychczas na głos i fortepian – nowego znaczenia i wyrazu, doprecyzowując norwidowe myśli: na perkusji – Wojciech Bylica, na kontrabasie – Michał Lamża, na fortepianie – Piotr Proniuk, śpiewa – niezastąpiona Natalia Sikora.

Natalia Sikora – „talent godny najlepszych scen”
20-04-1986; urodziła się w Słupsku. Absolwentka wydziału aktorskiego Akademii Teatralnej w Warszawie (2010). „Wygrała kilkadziesiąt” konkursów i przeglądów aktorskich i wokalnych. Jest laureatką między innymi dwóch Finałów „Szansy na Sukces” (2004 – 2005) w repertuarach: Stana Borysa (utwór: „Szukam Przyjaciela”) oraz TSA (utwór: „Alien”), 48. I 50. Ogólnopolskiego Konkursu Recytatorskiego w Słupsku – I nagrody (2003, 2005), Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Francuskiej w Lubinie (III nagroda) – 2003, Festiwalu im. Anny Jantar we Wrześni – 2004 (II nagroda), Festiwalu im. Anny German w Zielonej Górze (nagroda Ministra Kultury) – 2005 oraz konkursów poetyckich w Aleksandrowie Kujawskim, Legnicy. W 2005 roku, będąc uczennicą klasy maturalnej, wygrała 26 Przegląd Piosenki Aktorskiej „Nowa Fala” we Wrocławiu (nagroda Publiczności, nagroda dziennikarzy, nagroda im. Andrzeja Waligórskiego, nagroda główna). Laureatka między innymi: XXX Ogólnopolskich Spotkań Zamkowych „Śpiewajmy Poezję” w Olsztynie (wyróżnienie) – 2003; Konkursu „Pamiętajmy o Osieckiej” w Warszawie (II nagroda) – 2005, nagrody Publiczności na 17. ChansonFestival w Kolonii (I rok studiów) – 2006, XIII Finału Turnieju Poezji Śpiewanej we Włocławku (III nagroda) – 2004, XIV Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Studenckiej LYKEND we Wrocławiu (I nagroda) – 2004, IX Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Słowa „Czy to jest kochanie?” w Elblągu (I nagroda i nagroda Hanny Banaszak) – 2005, V Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Poetyckiej „O złote koło młyńskie” w Stargardzie Szczecińskim (I nagroda) – 2005, I Ogólnopolskiego Festiwalu im. Czesława Niemena NON-STOP w Słupsku (I nagroda) – 2006 (II rok studiów), XI Festiwalu Piosenki Artystycznej w Rybniku (nagroda specjalna) – 2007 – (II rok studiów), XIV Ogólnopolskiego Turnieju Śpiewających Poezję ŁAŹNIA 2007 w Radomiu (I nagroda) (II rok studiów), II Międzynarodowego Festiwalu SINGING MASK w Petersburgu (I nagroda) – 2007 (II rok studiów), 30 Przeglądu Piosenki Aktorskiej nurtu Off we Wrocławiu z projektem ”O’Malley’s Bar” w reżyserii Karoliny Kolendowicz w 2009 (III rok studiów) – spektakl, w którym wykorzystano teksty m.in. Toma Waitsai Nicka Cave’a. W styczniu 2007 zadebiutowała w spektaklu teatru telewizji “Umarli ze Spoon River” w reżyserii Jolanty Ptaszyńskiej (2006) (II rok studiów). Otrzymała również indywidualną nagrodę aktorską za spektakl „Katar w Chinach” na podstawie tekstów Różewicza w reż. Stanisława Otto Miedziewskiego na VIII Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Słowa „Czyto jest kochanie?” w Elblągu w 2004 a także nagrodę Ireny Jun na III Ogólnopolskim Turnieju Sztuki Słowa „Zaklęte w labiryncie mitu” w Szczecinie w 2004. Wygrała Konkurs Mówienia Wiersza Herbertowskiego na XVI Warsztatach Wydziałów Aktorskich Polskich Szkół Teatralnych w 2008 (III rok studiów).
Współpracuje między innymi z Jerzym Satanowskim, Hadrianem Filipem Tabęckim; Romanem Kołakowskim, wokalistka zespołu At The Lake; od wakacji 2010 współtworzy wraz z Jackiem Belerem, Radkiem Rutkowskim, Wiktorią Rutkowską, Karolem Koszńcem i Piotrem Proniukiem zespół MIĘŚNIE (zespół kończy nagrywać debiutancki materiał). W 2011 została finalistką „Talentów Trójki” w kategorii Teatr. W czerwcu 2011 na Festiwalu Dwa Teatry w Sopocie miała miejsce premiera jej debiutanckiej płyty pod nazwą Sikora Proniuk Duo i tytułem „Absurdustra – próba Norwida”, którą wydał Teatr Polskiego Radia. Współpracuje z Teatrem Nowym im. Witkacego w Słupsku i z Teatrem Polskim w Warszawie.
Piotr Proniuk – ur. 23.07.89, gra od 8 roku życia na fortepianie. Ukończył Państwową Szkołę Muzyczną I i II st. im. I. J. Paderewskiego w Słupsku, obecnie jest studentem Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku. Wielokrotny laureat konkursów pianistycznych organizowanych przez słupską PSM, uczestnik Makroregionalnych Warsztatów Pianistycznych Szczecin 2008. Laureat nagrody TV Kultura w II Ogólnopolskim Festiwalu im. Cz. Niemena “Niemen NON-Stop” w Słupsku z zespołem “Threonine”. Finalista Studenckiego Festiwalu Twórczości “Łódźstock 2008″ w Łodzi. Znany z zamiłowania do muzyki rozrywkowej, w szczególności bluesa i szeroko pojętego rocka. Od 2007 roku towarzyszy Natalii Sikorze, z którą koncertuje po całym kraju. Jest także autorem części muzyki wspomnianego duetu – stale komponuje. Traktuje muzykę jako swoje jedyne powołanie – do największych marzeń należy… stała możliwość grania na polskiej i zagranicznej scenie muzycznej. Od 2008r pod szyldem „Sikora Proniuk Duo” współtworzy projekt „Absurdustra – próba Norwida”, który w 2011 roku miał fonograficzną premierę, realizowaną przez Teatr Polskiego Radia.
Wojciech Bylica urodził się 20 maja 1986 w Tarnowie. Ukończył z wyróżnieniem Ogólnokształcącą Szkołę Muzyczną II stopnia im. F. Chopina w Krakowie w klasie perkusji prof. Leona Olejniczka w 2005 roku, oraz Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie perkusji prof. S. Skoczyńskiego w 2010 roku. Z big bandem UMFC prowadzonym przez dr Ryszarda Borowskiego otrzymał II nagrodę w 2007 roku, oraz I nagrodę w 2008 roku na Bydgoszcz Big Band Festiwal. W 2009 roku wraz z zespołem Jazz Construction został laureatem I nagrody na Europejskich Integracjach Muzycznych w Żyrardowie. Uczestniczył w festiwalach FAMA, Crossdrumming, Com`in, kursach muzycznych w Jeleniej Górze, Bielsku Białej, Pułtusku i Chodzieży. W 2009 roku wraz z Jazz Construction wydał pierwszą płytę zespołu. Nagrywał muzykę do spektakli „Pocztówka z Meksyku” (Teatr Śląski „Ateneum”), „Świat Garmanna” (Teatr Baj), oraz dla Polskiego Radia (audycje radiowe, płyta Natalii Sikory). Koncertował na Ukrainie, w Czechach, Niemczech, Hiszpanii i we Francji. Współpracował m.in. z Filharmonią Narodową, Filharmonią Krakowską, Operą Narodową, Sinfonią Iuventus, Warszawską Operą Kameralną, Nową Orkiestrą Kameralną, MTM „Operetka”, Teatrem ROMA, Radomską Orkiestrą Kameralną, Płocką Orkiestrą Symfoniczną.
Michał Lamża, ur. 18 kwietnia 1982. Absolwent Akademii Muzycznej im. Fr. Chopina w Warszawie. Gra na kontrabasie, gitarze basowej i fortepianie (instrumentach klawiszowych) muzykę klezmerską (Klezmersi), rozrywkową (Teatr Żydowski, niezależne projekty Leonoff (gitara basowa) i Płyny – instrumenty klawiszowe) i klasyczną (Orkiestra Polskiego Radia, Sinfonia Varsovia, Sinfonia Viva). Ponadto zajmuje się aranżacją. Z jego opracowań korzystają zespoły rozrywkowe, orkiestry kameralne, zespół Teatru Żydowskiego, oraz muzycy jazzowi (m.in. Grażyna Auguścik, Tomasz Szukalski).

Ryszard Porębski urodził się 9 października 1949 roku w Rybniku. Studiował i uzyskał dyplom na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi w 1978 roku, na Wydziale Grafiki Warsztatowej. Uczestniczył w licznych wystawach indywidualnych i okręgowych, jest członkiem ZPAP od 1979 roku.

Ryszard Porębski jest malarzem. Malowanie to jego zajęcie, zawód, światopogląd. Postrzeganie i przyswajanie świata dokonuje się u niego przez malowanie i malarstwo. Zamiłowany jest w sztuce dawnej, w jej artefaktach i zaklętym w nich pięknie. Kocha barok. To miłość stała i odwzajemniona. Obecność przedmiotów barokowych użytkowych, sakralnych, dekoracyjnych i tym podobnych w jego malarstwie martwych natur, zdaje się świadczyć o hołdzie dla estetyki tej epoki. Jednocześnie jako malarz buduje on swoją wypowiedź autonomicznie i świadomie. Obrazy te są kompozycjami stworzonymi według współczesnych koncepcji dzieła malarskiego; nie chcą imitować barokowej martwej natury czy być pastiszami. To dążenie potwierdza również sposób malowania samych modeli barokowych, który nie polega na biernym odwzorowaniu przedmiotów dla nich samych, lecz zachowuje ogólny, istotny opis światła, koloru i kształtu, przez co stają się one elementami całości, którą jest dla autora obraz. Jako wartość nadrzędna w obrazach Ryszarda Porębskiego tkwi także pewna symbolika łącząca ze sobą odległe czasy, zamykająca czas przeszły w granicach przestrzennych obrazu współczesnego.

Na wystawie w Klubie Nauczyciela prezentuje prace inspirowane historią Łodzi: portrety fabrykantów i ich rodzin, kamienice, pałace, historyczne widoki miasta.

Wystawę oglądać można do 31 maja.

Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Należy do tzw. pokolenia “Współczesności” – debiutował w 1957 ogłoszonym na łamach “Nowej Kultury” opowiadaniem Kwadratowy. W swojej twórczości zajmował się oficjalnie przemilczanymi obszarami życia, ludźmi z tzw. marginesu społecznego i z peryferii wielkomiejskich. Bohaterowie wielu jego utworów to ludzie skłóceni z prawem, złodzieje i przestępcy. Wydał m.in. zbiory opowiadań: „Ten stary złodziej”, „Benek Kwiaciarz”, „Silna gorączka”, „Zapis”, „Mizerykordia”, „Książę Nocy”. Jest też autorem „Raportu o stanie wojennym” i trzech zbiorów wspomnień o życiu w dawnej Warszawie „Powidoki”. Jest uważnym obserwatorem i krytykiem współczesnej rzeczywistości, przygląda się jej z ironicznym nieraz dystansem, ukazując z tęsknotą miejsca, które dziś już często nie istnieją, konfrontując jednocześnie swoje wspomnienia ze współczesnością. W latach 90. wydał kilka książek w satyryczny sposób ukazujących rzeczywistość społeczną Polski z okresu transformacji ustrojowej: „Homo Polonicus”, „Grecki bożek”. W 2005 r. napisał książkę „Nekropolis”, w której wraca do Warszawy z lat swojej młodości, dając obraz ówczesnego życia literackiego stolicy. W 2009 roku nakładem wydawnictwa Świat Książki ukazała się jego najnowsza książka „Syjoniści do Syjamu”, będąca zbiorem krótkich opowiadań i impresji ukazujących absurdy PRL. Jest autorem scenariuszy do filmów: „Meta”, „Przystań” i „Siedem czerwonych róż, czyli Benek Kwiaciarz o sobie i o innych” . Na podstawie jego opowiadania powstał także film: „Gonitwa”. Był współzałożycielem podziemnego pisma literackiego “Zapis”. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.